মিথ্যা : A Misconception

ডিচেম্বৰ মাহ, সোনকালে আন্ধাৰে আৱৰি ধৰে। সন্ধিয়া ৬ মান বাজিচিল তেতিয়া, আন্ধাৰ হোৱা বাবে মোৰ অকলে খোজকাঢ়ি আহিবলৈ অলপ ভয় লাগিছিল। এজনী ছোৱালীৰ বাবে আন্ধাৰত অকলে আহিবলৈ ভয় লগতো স্বাভাৱিক কথা। কিয় সেইটো কোৱাৰ মই প্ৰয়োজনবোধ নকৰোঁ।মই tomtom ( ই- ৰিক্সা) বিচাৰিবলৈ ধৰিলো। কিন্তু মোৰ ঘৰৰ ফালে আহিবলৈ সকলোৱে টান পায়, ৰাস্তা বেয়া যে। আজি ২৫ বছৰে সেই কেঁচা ৰাস্তা টোৱে দেখি আহিছোঁ, উন্নতি নহল আৰু ইমান বছৰে। অৱশেষত এজন মান্তি হল আহিবলৈ। কিন্তু তেওঁ ৰাস্তাটো ভালকৈ চিনি নাপাওঁ কলে, মই কলোঁ হব মই কৈ যাম কোনফালে যাব লাগে ,আপুনি বলক। অলপ আহি মই এখন বেকাৰী দোকানত ৰব কলো, কিন্তু দোকান খনত ইমান ভিৰ আছিল যে মোৰ ৩ টা পিয়াজী লওতে ১৫ মিনিট গুচি গল।

বেয়াও লাগিছিল মানুহজনক ইমান দেৰি ৰখালো, কিন্তু তেওঁ একো নকলে আৰু tomtom খন আকৌ start দিলে। মোৰ আগৰ পৰাই এটা অভ্যাস যে মই গাড়ীত উঠিলেই গান শুনা আৰম্ভ কৰোঁ, যি গাড়ী এ নহওঁক আৰু যিমান দূৰেই নহওঁক কিয় মোৰ যাত্ৰা।

কিন্তু মই কালি প্ৰথমবাৰৰ বাবে গান শুনা নাছিলোঁ। নাজানো কিয়, কিবা পৰিবেশ টো যেন মোৰ অস্বাভাৱিক লাগিছিল। বাৰে বাৰে ঘড়ীটো চাই আছিলোঁ মবাইল ৰ স্ক্ৰীন ত। ঘৰলৈ যোৱা ৰাস্তা টো আজি ইমান দূৰ যেন লাগিছে। লাহে লাহে যেতিয়া ঘৰটো ওচৰ পালোঁ, তেতিয়াহে যেন মোৰ উশাহটো ঘূৰি আহিছিল। মই খৰ ধৰকৈ নামিলো আৰু আগৰ পৰাই হাতত লৈ থকা ২০ টকীয়া নোট খন তেওঁৰ ফালে আগবঢ়াই দিব লওতে তেওঁ কলে," এইটোৱে তোমাৰ ঘৰ?" মই হয় বুলি কৈ নোট খন দিলোঁ। তেওঁ আকৌ কলে, "ইমান আন্ধাৰ হৈ আছে যে ঘৰটো কোনো নাই নেকি?"

তেতিয়াহে মই মন কৰিলোঁ যে আমাৰ ঘৰৰ সমুখৰ লাইটটো জ্বলোৱা হৈ থকা নাছিল আৰু ঘৰটো অমাৱস্যা সদৃশ আন্ধাৰ হৈ আছিল। মা হত আছে দিয়ক, কিজানি লাইটটো জ্বলাব পাহৰিলে বুলি কৈ ঘৰৰ ফালে খৰকৈ আগবাঢ়িলোঁ আৰু তেতিয়াই মই অনুভৱ কৰিলোঁ যে তেওঁ তমটম খন ঘূৰাই আমাৰ ঘৰৰ ফালে পোহৰ দি ৰখি থাকিল, যেতিয়ালৈকে কোনো দৰ্জা খুলি দিয়া নাছিল। অলপ দেৰি পাছত দেউতাই দৰ্জাখন খুলিলে আৰু মই দৰ্জামুখৰ পৰাই চিঞৰি কলোঁ, " দাদা খুলিলে দিয়ক, আপুনি যাওঁক।" 

 

গোটেই ৰাস্তা টো মই এটা মিছা ভয়ত আহিলো। কিন্তু এই ভয়টো থকাটো স্বাভাৱিক, কাৰণ সকলোজন অচিনাকি; দাদাৰ দৰে নহয়টো।